Wikingowie byli doskonale wyćwiczonymi wojownikami, którzy przede wszystkim pałali się walką w starciu.
Sukcesy swoje zawdzięczali przede wszystkim doskonałej technice walki, która opierała się przede wszystkim na zastosowaniu zróżnicowanych metod walki.
Standardowym wyposażeniem człowieka północy podczas walki był krótki, jednoręczny miecz, topór lub włócznia.
Oprócz tego, do obrony służyły oczywiście okrągłe tarcze, które obite były metalowymi elementami po bokach.
Tarcze były ważną częścią wyposażenia wojownika, ponieważ jedną z najważniejszych technik obronnych, którą stosowali wikingowie był tzw.
mur tarcz polegający na zwarciu szyków w taki sposób, by niemożliwe było rozbicie armii.
Innym elementem uzbrojenia, który stanowił podstawę wyposażenia prawdziwego wikinga była oczywiście broń dystansowa, a przede wszystkim łuki lub rzadziej kusze.
W Szwecji podczas pospolitego ruszenia, poza wyposażeniem w postaci kolczugi i broni białej, wojownicy musieli również posiadać wedle uznania łuk lub kuszę.
